Bugüne kadar Türk halk hikâyeleri hakkında gerek metin neşri ve gerekse bilimsel inceleme olarak önemli pek çok çalışma yapılmıştır. Bir folklor ürünü olan halk hikâyesi (türkülü hikâye), gelenek, anlatıcı, dinleyici çevresi, müzik ve metin unsurları üzerine bina edilmektedir. Eğer incelenecek malzeme türkülü hikâye ise, gelenek'e bağlı olarak anlatıcı'lar tarafından icra edilen bu örnekleri, bir sosyal olay/canlı gösterim olarak kabul etmek ve onları ait oldukları bağlam (context) içerisinde değerlendirmek gerekecektir.
Prof. Dr. Mehmet Kaplan, Türk Halk Edebiyatına ait incelemelerin "az istisna ile disiplinsiz bir malzemeciliğe döküldüğünden" şikayet etmekte ve onları değerlendirmek için "Halk edebiyatına her şeyden önce güzel, orijinal bir edebiyat gözü ile yanaşmak, o güzelliğin, orijinalitenin nereden geldiğini derinden araştırma"nın lüzumundan bahsetmektedir. Halk hikâyeleri ve halk hikâyeciliği hakkında önemli çalışmalar yapmış olan Prof. Dr. Pertev N. Boratav da, "halk hikâye edebiyatının şifahi an 'anede tetkikine girişince, bu nevi bütün mudilliği (karmaşıklığı) ile insanın karşısına dikiliyor" diyerek, meselenin güçlüğüne işaret etmektedir.
Eserde, Çukurovalı Aşık Mustafa Köse'den katılımlı gözlem tekniğiyle doğal bir ortamda derlenen Güzel Ahmet, Han Mahmut, Bey Böyrek, Helvacı Güzeli ve Aşık Halil isimli türkülü hikâyeler, ait oldukları bağlam içerisinde Halkbilimi ve Edebiyat Bilimi yöntemlerine göre tahlil edilmiştir. (Arka kapaktan)
Satıldı
