^#smrgSAHAF Mavi Gözlü Prens -

O gün öğleden sonra ölümü beklerken, hizmetçi kızla, bir liman şehrindeki ihtiyar halasına bir telgraf gönderdi ve Attilio'dan aynayı tutmasını rica ederek suratını gelişi güzel pudraladı. Hala genç, güzel ve sıhhatte olduğuna kendisini inandırmak istiyordu. Hararet gittikçe artıyordu. Elleri titriyor ve pudra kutusunu güçlükle tutabiliyordu. Karmen çubuğu burnunun ucuna kocaman, koyu bir leke yaptı.

Kısa bir can çekişmeden sonra, gözlerinde Attilionun hayali ve suratında karmakarışık renkler olduğu halde sükûn içinde ruhunu teslim etti. Son aşkı, uzun seneler pudra ve karmenlerle başkalarını aldattığını zannettiği halde, hakikatte sadece kendi kendisini aldatan bu zavallı solgun kadının cesedi üzerinde, kimya ianesiyle kendini halâ genç gösterebildiğini zannediyormuş gibi gülümseyen bu boyalı cesedin üzerinde acı acı ağladı.

Cenaze kaldırıcıların ona dokunmalarına müsaade etmedi. Cesedi tabuta o, güzellik sandalcısı, son âşık bizzat kendisi koymak istiyordu.

Tabuta koymadan birkaç dakika evvel, hiç tanımadığı bir deniz subayı, içeriye girmek için müsaadesini rica etti. Bir liman şehrinden yeni gelmişti.

Her halde çok yakın bir akrabası olacaktı; zira cenaze kaldırıcılar tabutun kapağını örtmek için yaklaştıkları sırada o, dudakları alnına değinciye kadar ölünün üzerine eğildi.

Böylece, Attilio, en son âşık, onu en son öpen erkek olamadı. Onun son âşığı da olamadı, çünkü hakikatte son âşık denilen şey mevcut değildir. (Kitaptan)