^#smrgSAHAF Mürekkep Zamanlar -

Değişen ve gelişen bir şiir yazdım. Diyalektik bir oluşum, diyalektik bir toplam olarak gördüm şiiri. Ve bunun gereğini yaptım denilebilir. Her süreçte geleneği yok saymadım, yadsıdım. Bu tavır, şimdiki şiirimle buluşturdu beni. Buradan bakınca, rahatça şunları söyleyebiliyorum: Yaşanması olanaksız özgürlükler için yazılmalı şiir. Şiirin, 'sivil itaatsizlik' için biricik ortam olduğu hiç unutulmamalı. Her şiirin bir öncekine ihtilâl olmasını zorunlu bir disiplin olarak benimsemeli şair. Yaratıcılığın önkoşulu olarak görülmeli bu.

Şair olanı değil, olması gerekeni yazmalı. İmgeyi, sözlüklerde olmayan üçüncü bir sözcük olarak düşünmeli. 0 üçüncü sözcüğü oluşturacak şiirler yazmalı. Şiir, dilde ideolojilerin kırıldığı tek ortam olunca; imgenin de tek ideolojik olanak olarak anlam kazandığı fark edilmeli. Şiirin aşkınlığıdır bu. Gene, şiirin gerçeğin yansıması değil, yansımanın gerçeği olduğu benimsenmeli. Soyunan, dili öldüren bir şiire varmanın bir başka yolu da yoktur. Şair, karşı çıkarken bile geleneği gözetmesinin nedenidir bu.

Yaşam kadar dağınık, yaşam kadar örgütlüdür sahici şiir. İnsanı tragedyasıyla buluşturmayı amaçlar. Bu şiir, kapitalizme karşı zekânın lirizmidir. Yazıldığı dille tanımlanır; ama evrenselliğini de bu özelliğinden alır. İnsani politikleşmedir şiir, yaratıcı etkinlikten, eylemlilikten yanadır. Dilin öncü yorumunu belirleyici olanak olarak yüklenen bir şiirdir gözetilmesi gereken. Görünen o ki, olanaksızı isteyen bir gerçekçilikle yazılmalı şiir. - Veysel Çolak