'Sen ve Kendin', bütün iç hesaplaşmalarını olanca cüretiyle ortaya koyarken, sen anlatıcının, yaşlı birinin, yine kendine yönelik bir mahkeme kurduğunu anlıyoruz. Suçlu da hâkim de aynı kişi. Sadece suç değil, masumiyet de yargılanıyor burada, aşk da yargılanıyor, hayaller ve dertler de yargılanıyor. Üstelik bir karara varmak için de değil -ne kararı- belki sadece ellerini kendi yakasından kurtarmak ve belki sadece rahat bir uyku çekmek için yapılıyor bu yargılama.
Tüm bu dengede yaşlı olanın sık sık gençliğine atıf yaptığını ve çeşitli temalarla karşımıza çıkardığı duygularını, yaşlılık-gençlik ikilemi üzerinden de kıyasladığını okuyoruz. Eski bir resme bakmakla aynaya bakmanın durumu gibi tıpkı.
Düşler. Kendi düşlerinle kendin yorgun düşerek. O ulaşılmaz düşlerinle yorgun düşerek. Hiç yüksünmeden, yorgunluktan bir başka yorgunluğa sevinçle düşerek. Sessiz sessiz. Sanki yorgunluk atmak için biçimlediğin yeni düşlerle başka yeni yorgunluklara düşerek sonra. Öyle, düşlerin yorgunluğunu yeni düşlerin yorgunluğuyla seve seve atarak. Sessiz görünürken kendini bir coşkuya kapılmış bularak. Düşlerden düşlere koşarak. Düşerek. Kendini yanılgıya düşmüş sayarak. Yanılarak. Yanılmayı sanki severek. Yanıldıkça yanılarak. Durup uslanmak hiç istemeden. Bunu gerçekleştirmek için bir uslanmazlık geliştirmiş olarak. Kendine de şaşırtıcı gelen bir uslanmazlık geliştirerek ve yeni başka düşlerle yeni bir uslanmazlığa erişerek. Yeni bir uslanmazlıkla köpüğü dindirilmiş düşleri yeni düşlerle canlandırarak. Uslanmadan. Hiç. Kendi düşlerinle kendin yorgun düşerek. Uslanmayı kendine yasaklamış olarak. Kendi düşlerinle hiç uslanmadan kendin yorgun düşerek…
Satıldı
