^#smrgSAHAF Ayrılmak -

Ayrılmak... Günün birinde adam her zamanki gibi kadının eline uzanır, parmaklarını yakalayamaz. Motosikletle giderler, kadın adamın beline sarılmaz. Kadının gülüşü, tebessümleri artık adama yönelik değildir. Adam kadını anlamak ister, anlayamaz. Beklemek zorundadır, bekleyemez. Kadının cevaplamayı istemediği pek çok soru sorar. Kadın birtakım cevaplar verir. Bunun bir yararı olmaz. Kadın adamı hala sevdiğini söylemektedir. Ama onsuz bir hayata ihtiyacı vardır. Adam tepki gösterir. Yaklaşan değişikliğin kendine de özgürlük getireceğine kendini ikna etmeye çabalar. Kadından vazgeçemez. Açmaza beraberce düşerler, ayrı ayrı debelenirler. Arkadaşlarına koşarlar. Ve hepsinin başından benzer hikayeler geçtiğini öğrenirler. Bazıları işin içinden çıkabilmiş, bazıları becerememiştir. Adam çıkışsızlığı fark edip öfkelenir. Sabretmeyi, alaya almayı dener ama beceremez. Önce kendini evden dışarı vurur, sonra yazmaya. Soluk almak için yazar. Ortaya kendi kuşağından erkeklerin bir romanı çıkar. Belki kadınların da... ama yok; erkeklerin romanı. Bu romanla Dan Franck 1991'de Renaudot Ödülü'nü alır. Ama her şey geride kaldığında varılan sonuç bu değildir; şudur: Sadece gerçek bir kopuş insanı olgunlaştırabilir.