Vsevolod Pudovkin 1920'lerde sessiz sinemanın ‘altın çağı'nda Sovyet film yönetmenlerinin klasik üçlüsünden biriydi. Batı'da onun ismi, çağının sinemasında en büyük yenilikçilerden biri olarak Sergey Eisenstein ile Dziga Vertov'un isimleriyle birlikte anılıyordu. Pudovkin ayrıca, yazıları İngilizce'ye çevrilen ilk Sovyet yönetmeniydi; ‘montaj' fikrinin öncülerinden Kuleşov'un öğrencisi olarak, film çekme sanatının her aşamasıyla ilgili kapsamlı, teorik yazılar kaleme almıştı. Kuleşov bunun yanında, Pudovkin'in sinemada oyuncunun asıl rolünün ne olduğu hakkındaki, bir hayli üzerinde durduğu ve kafa yorduğu görüşlerine esin kaynağı olan kişiydi.
Pudovkin, ‘Rus Griffith'i' miydi ve eğer öyleyse bu ne anlama geliyordu? O, avangard bir deneyci miydi, yoksa siyasal çaresizlikten dolayı ilk dönemindeki ideallerine sırtını mı dönmüştü? Yazıları, Eisenstein ya da Vertov'unkiler için söylenebileceği şekilde bir ‘teori' oluşturuyor muydu? Yazıları ile filmleri arasında anlamlı bir korelasyon var mıydı? Eğer böyle bir karşılıklı ilişki varsa, teorik düzlemde sınavı geçer miydi, yoksa yazıları daha ziyade sürmekte olan bir çalışmanın parçalarını, bir tür sinemacının zanaat ‘günlüğü'nü mü oluşturuyordu?
İşte elinizdeki kitap, Sovyet sinemasının altın çağının ‘müthiş çocukları'ndan biri olan Pudovkin'in, sessiz sinemadan sesli sinemaya, oyuncu eğitiminden montaj teorisine film evreninin her veçhesine dair temel görüşlerini toplayan bir çalışmadır…
Satıldı
